Tim Borowski, Andy Johnson, Miroslav Klose, Lukas Podolski, Danny Szetela. Co łączy tych wszystkich zawodników? Każdy z nich jest dobrym lub nawet bardzo dobrym piłkarzem – to raz. Każdy z nich może pochwalić się polskim pochodzeniem – to dwa. Trzy – żaden z nich nie gra w reprezentacji Polski. Dlaczego?

Dlaczego piłkarze, którzy posiadają polskie paszporty i którzy urodzili się w Polsce (Klose,
Podolski) nie grają w jej reprezentacji? Nie uważam by był to brak patriotyzmu (w Polsce przez niektórych mylony z nacjonalizmem), bo przecież swego czasu zarówno Podolski, Johnson jak i Szetela (jego straciliśmy trzy tygodnie temu) deklarowali chęć gry dla kraju swoich dziadków. Co się stało (a może raczej co się nie stało), że zmienili zdanie?

Wpływ na ich decyzje miało na pewno podejście władz Polskiego Związku Piłki Nożnej, które nie wykazały się dostateczną determinacją, czy nawet zainteresowaniem, by przekonać piłkarzy do występów z orzełkiem na piersi. Nie chciałbym tutaj całej winy zrzucać oczywiście na PZPN, bo przecież nikt nikogo nie może zmusić do gry dla danej reprezentacji. Zawodnik (jeśli tylko ma taką możliwość) sam wybiera tę, z którą może więcej osiągnąć, ale jednak PZPN powinien się bardziej postarać.

Podejście PZPN-u do piłkarzy polskiego pochodzenia doskonale obrazują nam dwie sytuacje. Pierwsza to sprawa Daniela Szeteli. Już kiedy miał 14 lat biły się o niego Manchester Utd., Liverpool, Everton. Jednak w tym czasie zmarł mu ojciec i młody Danny nie mógł zostawić matki. Kiedy o Szeteli zrobiło się głośno, ocknęli się ludzie z PZPN. Polska myśl szkoleniowa wytoczyła z jego powodu największe armaty. Na obserwację młodego piłkarza został wysłany „ekspert” – Paweł Janas, który po powrocie stwierdził: "Takich jak on, mamy w Polsce na pęczki". Jego słowa zostały potraktowane jak ostateczna decyzja – „nie bierzemy”, a sam Janas mógł poczuć się jak Jagiełło. Chciałoby się powiedzieć: „Szeteli ci u nas dostatek”. No tak, ale dlaczego wzorem króla, Janas jeszcze tego jednego nie przyjął. Nie dziwi mnie więc fakt, że Szetela wybrał grę dla Stanów Zjednoczonych. Tu w Polsce byłby przecież tylko jednym z wielu. Tam jest być może jedyny.

Niewiele także brakowało byśmy stracili Ebiego Smolarka. Na szczęście Smolarek senior porozmawiał z synem po męsku i dzięki temu dzisiaj możemy cieszyć się z gry Ebiego dla naszej reprezentacji i z awansu do Euro 2008. Ze Smolarkiem sytuacja była o tyle chora, że kiedy miał propozycję występów młodzieżówce Holandii, PZPN w ogóle się tym nie zainteresował. Mówiono nawet, że Związek nie ma pieniędzy, by można było opłacić przelot dla piłkarza. Chcąc nie chcąc Włodzimierz Smolarek musiał z własnej kieszeni opłacać podróże syna do Polski – nienormalne? Nie, to PZPN.

Gdyby więc nie determinacja Włodzimierza Smolarka i jego wpływy w PZPN, Ebi strzelałby dzisiaj bramki dla reprezentacji Holandii. A nasi piłkarze? Nasi piłkarze (nie umniejszając ich zasługom oraz zasługom trenera Beenhakkera) pojechaliby na Euro 2008 jako kibice – jeśli tylko zdołaliby kupić bilety (20 proc. dla Polaków z czego większość dla członków PZPN). Kto miałby więcej szczęścia, zostałby zaproszony jako komentator lub ekspert do telewizji.

I jak tu dziwić się kibicom, których ulubiona przyśpiewka pod adresem PZPN zawiera słowa co najmniej niecenzuralne?